Είδαμε τον Bryan Cranston στο Λονδίνο να γίνεται τραγικός ήρωας του Arthur Miller

07 ΔΕΚ, 2025-11:19 97

Οι δύο ώρες και ένα τέταρτο που καταλάβαμε γιατί ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Arthur Miller, το Ήταν όλοι τους παιδιά μου, παραμένει τόσο επίκαιρο.

Για να διαβάσετε την υπόλοιπη είδηση πηγαίνετε παρακάτω και πατήστε το κουμπί Διάβασε Περισσότερα. Αν σας ενδιαφέρει κάποια από τις διαφημίσεις μας, είστε καλοδεχούμενοι να την πατήσετε. Με αυτό τον τρόπο μας δίνετε τα απαιτούμενα κονδύλια για να συνεχίσουμε να "φουσκώνουμε" για σας. Συντηρείτε επίσης τις οικογένειες των ανθρώπων που δουλεύουν στον όμιλο των sites μας fouska.eu-topigadi.eu.

Οι δρόμοι γύρω από την Leicester Square στο κέντρο του Λονδίνου ένα απόγευμα Σαββάτου στα τέλη Νοεμβρίου, θυμίζουν κάτι μεταξύ διαδήλωσης και συναυλίας. Αλλά χωρίς μουσική.

Τουρίστες, εργαζόμενοι, ντόπιοι κι άλλοι τουρίστες, ένα μείγμα πολιτισμών, κουλτουρών, χρωμάτων και αρωμάτων, κινούνται μανιωδώς προς πάσα κατεύθυνση, ψάχνοντας να βρουν δίοδο για να συνεχίσουν. Κάποιοι τη βόλτα τους, άλλοι τη ζωή τους.

«Πάρα πολλές σκιές, ψιθυριστές φωνές/πρόσωπα σε αφίσες, πάρα πολλές επιλογές/Αν; Πότε; Γιατί; Τι;/Πόσα έχεις; Τα έχεις; Τα καταλαβαίνεις;/Αν ναι, πόσο συχνά; Ποιο επιλέγεις, μια σκληρή ή μια εύκολη επιλογή;/Πόσα χρειάζεσαι;», τραγουδούν οι Pet Shop Boys στο West End Girls, αποτυπώνοντας έναν κόσμο γεμάτο απραγματοποίητα όνειρα, χαμένους ανθρώπους και σκοτεινές συναλλαγές.

Σαν να ρωτούν και να επικοινωνούν ανοιχτά με τους χαρακτήρες του αριστουργήματος του Arthur Miller, Ήταν όλοι τους παιδιά μου που βρίσκονται στις αφίσες έξω από το Wyndham’s Theatre, στην καρδιά του West End.

Oneman

Ο Bryan Cranston, η Marianne Jean-Baptiste, ο Paapa Essiedu, η Hayley Squires και ο Tom Glynn-Carney συμπρωταγωνιστούν υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ivo Van Hove στο πρώτο θεατρικό έργο του Miller που γράφτηκε το 1946 και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, την οποία η τότε πεθερά του συγγραφέα εντόπισε σε μια εφημερίδα του Οχάιο.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΟ TOPIGADI.EU

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το έργο παρακολουθεί τον Joe Keller, έναν αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, που είναι περήφανος για το ότι κατάφερε με κόπο και κόστος να εξασφαλίσει οικονομικά τη φροντίδα της οικογένειάς του.

Η σχετική ηρεμία όμως που επικρατεί στις ζωές τους θα διαταραχθεί όταν μυστικά που είχαν παραμείνει κρυμμένα για καιρό αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια και η ειρήνη της μεταπολεμικής ζωής αποδεικνύεται τελικά ψεύτικη. Σαν ένα διαρκές κυνήγι του Αμερικάνικου Ονείρου, που για να το κατακτήσεις όμως χρειάζεται κάτι να θυσιάσεις.

Ουρά έχει αρχίσει να σχηματίζεται αρκετή ώρα έξω από το θέατρο και όσοι βρίσκονται σε αυτή συμμετέχουν σε ένα άτυπο τελετουργικό, που για κάποιους περιλαμβάνει την αγορά του προγράμματος της παράστασης στο φουαγιέ ή μια επίσκεψη στο μπαρ του θεάτρου.

Oneman

Οι θέσεις στα τέσσερα επίπεδα του Wyndham’s Theatre γεμίζουν μέσα σε λίγα λεπτά για ακόμη ένα sold out, οι ταξιθέτριες ενημερώνουν πως η φωτογράφιση και η βιντεοσκόπηση απαγορεύονται, οι πόρτες κλείνουν και τα φώτα σβήνουν.

Το σκοτάδι και τη σιωπή «σκίζουν» βροντές και αστραπές, αέρας λυσσομανάει, η Marianne Jean-Baptiste που υποδύεται την Kate Keller ξυπνάει στη μέση της αυγουστιάτικης νύχτας μετά από έναν εφιάλτη και αγκαλιάζει σφιχτά ένα δέντρο, το οποίο παραδίδεται στον ισχυρό άνεμο και πέφτει.

Όταν τα φώτα ανοίγουν ξανά, στη σκηνή βρίσκεται ο Bryan Cranston ως Joe Keller και για λίγο, όταν ακούς ζωντανά τη φωνή του νομίζεις πως παρακολουθείς πρόβες από το Breaking Bad. Ξεπερνάς τη συγκίνηση των πρώτων δευτερολέπτων και παραδίδεσαι στη σύγχρονη τραγωδία του Miller.

Η ιστορία διαδραματίζεται στην πίσω αυλή του σπιτιού των Keller. Το σκηνικό είναι απλό, ζεστό και οι χαρακτήρες υπάρχουν και κινούνται γύρω από το πεσμένο δέντρο που φυτεύτηκε προς τιμήν του Larry, του γιου που εδώ και τρία χρόνια αγνοείται και που η μητέρα του περιμένει να γυρίσει. Η πτώση του δέντρου δεν είναι καλός οιωνός. Περισσότερο μοιάζει με ένα πρώιμο σημάδι της κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων της οικογένειας.

Μόνο όταν η Ann αποκαλύπτει την επιστολή αυτοκτονίας του Larry στους Keller, η Kate καταλαβαίνει ότι ο γιος της δεν θα επιστρέψει ποτέ και ότι, με ή χωρίς δέντρο, πρέπει να αποδεχτεί τον θάνατό του και κατ’ επέκταση την ενοχή του Joe.

Σε μία μόλις ημέρα αποκαλύπτονται μυστικά, ενοχές και η προσωπική ερμηνεία του κάθε χαρακτήρα για το τι σημαίνει να ζεις ή να κυνηγάς το Αμερικανικό Όνειρο.

Στο θέατρο δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Οι ερμηνείες είναι τόσο δυνατές που όλοι παρακολουθούν με τεντωμένους λαιμούς και αυτιά. Ακόμα και ο John Lithgow, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Churchill στη σειρά The Crown, ο οποίος κάθεται ακριβώς δίπλα μου.

«Πιστεύω ότι ένας κοινός άνθρωπος είναι ένα θέμα τόσο κατάλληλο για τραγωδία στην υψηλότερη έννοια του όρου, όσο και οι βασιλιάδες», είχε πει ο Arthur Miller για το Ήταν όλοι τους παιδιά μου.

Και αυτό ακριβώς καταφέρνει με μαεστρία ο Joe Keller του Bryan Cranston. Να δείξει ότι η καταστροφή έχει εξίσου καταστροφικές επιπτώσεις μέσα στο σπίτι του – το ιδιωτικό του βασίλειο – όπως θα είχε η καταστροφή οποιουδήποτε μονάρχη εν γένει.

Oneman

Στον πυρήνα του Ήταν όλοι τους παιδιά μου, όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, βρίσκεται η σύγκρουση ανάμεσα στην κοινωνική ευθύνη και το ιδιωτικό συμφέρον.

Ο Joe Keller καλείται να αναγνωρίσει και εν τέλει να αποδεχθεί ότι αγνόησε την ευθύνη του απέναντι στην κοινωνία, αφήνοντας το χρήμα να κυριαρχήσει στη σκέψη του και να γίνει το κέντρο της ζωής του. Κι όμως, η διαφθορά του γεννήθηκε από καλές προθέσεις, καθώς τα χρήματα όπως πίστευε, εξασφάλιζαν το μέλλον της οικογένειας και των παιδιών του. Σαν άλλος Walter White στο Breaking Bad. Σύμπτωση; Μπορεί.

Έπειτα από μία συγκλονιστική κορύφωση που έκανε τον Bryan Cranston να κλαίει επί σκηνής, παρασέρνοντας και αρκετούς από εμάς κάτω, η παράσταση ολοκληρώνεται και το κατάμεστο Wyndham’s Theatre σηκώνεται όρθιο για να δώσει ίσως το πιο θερμό χειροκρότημα που έχω ακούσει ποτέ.

Οι πρωταγωνιστές μάς δείχνουν λέγοντας και εκείνοι το δικό τους «ευχαριστώ», η κουρτίνα κλείνει και αρχίζουμε να κοιτιόμαστε μεταξύ μας, επιβεβαιώνοντας ο ένας στον άλλον πως ό,τι βλέπαμε επί σκηνής επί δύο ώρες και κάτι, δεν απέχει και τόσο πολύ από ό,τι ζούμε.

Οι επιχειρήσεις καθορίζουν τον κόσμο, η πολιτική συχνά λειτουργεί με «συμφωνίες» και η λέξη deal βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο. Κι εμείς οι υπόλοιποι; Γινόμαστε όλο και πιο ατομιστές, ζούμε στο δικό μας προσωπικό «κύτταρο» και ξεχνάμε την κοινωνική ευθύνη που έχουμε.

Oneman

Βγαίνοντας από το θέατρο γυρίζουμε να κοιτάξουμε ξανά τις αφίσες της παράστασης και τις κριτικές που περνούν σαν super στις μικρές οθόνες της πρόσοψης του κτιρίου. Μένουμε σε μία: «Εξαιρετική ηθοποιία. Ένα έργο για την εποχή μας». Αρχίζουμε να περπατάμε και χανόμαστε κι εμείς στο πλήθος που περνά.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ