Ζέτα Δούκα: “Άργησα να με αγαπήσω και τα κατάφερα με κόπο”

19 ΝΟΕ, 2025-18:40 57

Μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε στο νέο podcast των “Rainbow Mermaids” η ηθοποιός Ζέτα Δούκα.

Για να διαβάσετε την υπόλοιπη είδηση πηγαίνετε παρακάτω και πατήστε το κουμπί Διάβασε Περισσότερα. Αν σας ενδιαφέρει κάποια από τις διαφημίσεις μας, είστε καλοδεχούμενοι να την πατήσετε. Με αυτό τον τρόπο μας δίνετε τα απαιτούμενα κονδύλια για να συνεχίσουμε να "φουσκώνουμε" για σας. Συντηρείτε επίσης τις οικογένειες των ανθρώπων που δουλεύουν στον όμιλο των sites μας fouska.eu-topigadi.eu.

19 Νοεμβρίου 2025 17:06
- share this on messenger share this on messenger

Για την υποκριτική, τη μάχη με τη νευρική ανορεξία αλλά και ένα περιστατικό που της συνέβη πριν γίνει ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων η ηθοποιός Ζέτα Δούκα σε συνέντευξή της στο podcast των “Rainbow Mermaids”.

Η ίδια αναφέρει πως ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε ηλικία τριών ετών, αποκαλύπτοντας πως η μεγάλη της αγάπη ήταν ο χορός και όνειρό της ήταν να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια.

“Λατρεύω τον χορό. Μέχρι τα 22 μου ήμουν επαγγελματίας χορεύτρια, ήθελα να φτάσω να χορεύω σε όσο μεγαλύτερα θέατρα μπορώ”.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην υποκριτική και στη συμμετοχή της στην επιτυχημένη σειρά του MEGA, “Η ώρα η καλή”.

“Θυμάμαι τότε η “Ώρα η καλή” κονταροχτυπιόνταν με το “Παρά Πέντε”. Και λέγαμε ποια πήγε καλύτερα. Κοιτούσαμε τα εβδομαδιαία νούμερα. Αν ήσουν κάτω από 35% στο κόβανε, η “Βασιλιάδες” τότε, το πρώτο επεισόδιο έκανε 75%”.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα γυρίσματα και στους ηθοποιού της σειράς.

“Θυμάμαι τα πάντα από τη σειρά (“Η ώρα η καλή”) και οι σκηνές που αγαπώ πάρα πολύ ήταν η σκηνές στο σπίτι που ήμασταν στο τραπέζι και έλεγε η κάθε μια τα δικά της. Εν τω μεταξύ ήταν ένα σενάριο που δεν χρειαζόταν να αλλάξεις τίποτα, διαμάντι. Ήταν και ο Αντώνης ο Τέμπος τεράστιος σκηνοθέτης εκεί έμαθα το τρικάμερο, όλα πήγαιναν πάρα πολύ γρήγορα στην αρχή είχα σοκαριστεί”.

Ακόμη αναφέρθηκε στον “αγώνα” της με την νευρική ανορεξία.

“Έδωσα έναν αγώνα που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια, μπορεί και λίγο παραπάνω. Ήταν από τα 15 μου μέχρι τα 26 μου. Ήμουν λειτουργική γιατί είμαι προικισμένη – γιατί αυτό πραγματικά αυτό είναι μία προίκα καλή – να έχω ένα δυνατό σώμα που να αντέχει πολλά. Γι’ αυτό και δεν μου άφησε όλη αυτή η ιστορία κάποια πράγματα τα οποία θα τα κουβαλούσα μια ολόκληρη ζωή. Είχα “καλή” ανορεξία τα δύο πρώτα χρόνια, στα 15-17 που έχασα πάρα πολλά κιλά, με ορμόνες, με δύσκολα πράγματα, τα οποία δεν ήταν τα σωστά, γιατί δεν ήξερε και κανένας και οι γιατροί έκαναν του κεφαλιού τους.

Μου ήρθε η περίοδος, πήρα πολλά κιλά. Διατηρούμουν σε αυτά τα καλά κιλά για το ύψος μου, αλλά κάνοντας εμετούς, περνούσα από την βουλιμία στην ανορεξία και από την ανορεξία στη βουλιμία για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή είπα “τέλος”. Κι αυτό το είπα μόνη μου, έχοντας βάλει, βέβαια, στη ζωή μου την ψυχοθεραπεία, αλλά για άλλη αιτία. Ψάχνοντας, τελικά, και θεραπεύοντας, άρχισα να μιλάω γι’ αυτό το πράγμα το οποίο έχω. Δεν ήξερα πού να το πω και τι να κάνω. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου πει “Είσαι καλά; Μήπως θες κάτι; Κάποια βοήθεια; Δεν σε βλέπω καλά”. Δεν υπήρχε αυτή η ερώτηση. Οι άνθρωποι που έχουν ανορεξία το κρύβουν… Φοράνε φαρδιά ρούχα… Και από το σπίτι μου δεν είχε παρατηρήσει κανένας τίποτα. Πήγα μόνη μου και είπα στην μαμά μου ότι δεν είχα περίοδο 9 μήνες”.

Και έπειτα πρόσθεσε: “Εγώ με έβλαψα πολύ και άργησα να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω. Τα κατάφερα μετά από πολύ κόπο και πολλά χρόνια. Εκεί στο κατώφλι των 40 άρχισε να γίνεται. Εκεί άρχισα να με αποδέχομαι πραγματικά και να λέω “αυτή είμαι”, κάποια δεν τα έκανα καλά, κάποια τα έκανα, δεν μπορώ να τα κάνω όλα, δεν μπορώ να αρέσω σε όλους”.

Έπειτα αποκάλυψε για πρώτη φορά για ένα περιστατικό σeξιστικών σχολίων που δέχτηκε κατά την διάρκεια της κλινικής της άσκησης στο ΚΑΤ πριν ασχοληθεί με την υποκριτική.

“Όταν ήμουνα στο στο ΚΑΤ και έκανα κλινική άσκηση, υπήρχε ένας γιατρός, ο οποίος μου έδειχνε πόσο πολύ του άρεσα. Ήτανε μεγαλύτερης ηλικίας, ήτανε διευθυντής στην κλινική αυτή. Και μου έλεγε συνέχεια να να κανονίσουμε να βγούμε για ένα κρασάκι, να κανονίσουμε να βγούμε για ένα καφεδάκι, να κανονίσουμε.

Εγώ έλεγα, όχι, όχι, όχι. Και κάποια στιγμή όταν ήμασταν μπροστά σε έναν ασθενή που του έκανα εγώ φυσικοθεραπεία και ζητούσε να μάθει ποια είναι η πρόοδος του και μου έκανε διάφορες ερωτήσεις – ήτανε και η προϊσταμένη της φυσικοθεραπείας, ήτανε και μικρότεροι γιατροί, ειδικευόμενοι και πάρα πολύς κόσμος τέλος πάντων – λέει “πολύ ωραία όλα αυτά που μου λέτε, αλλά θέλω να σας πω και να σας ρωτήσω και κάτι άλλο”, λέω, “παρακαλώ“.

“Τι νούμερο σουτιέν φοράτε;” με ρώτησε. Είναι αυτά τα που λέμε, τα σeξιστικά. Και του απάντησα, “δεν νομίζω ότι αυτή η ερώτηση αφορά τους ανθρώπους, τους παρευρισκόμενους εδώ και γενικώς είναι άσχετη”. Ήτανε πάρα πολύ άβολο και θυμάμαι ότι είχα σοκαριστεί τόσο πολύ και δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος να του πω ότι “Ξέρετε κάτι; Δεν δεν θέλω να σας απαντήσω, γιατί δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και κανέναν άνθρωπο”. Θέλω να πω σε αυτούς αυτούς οι οποίοι θεωρούν – οι άντρες, ως επί το πλείστον – τους εαυτούς τους, τουλάχιστον Θεούς ότι υπάρχει αυτό που λέμε, ποια είναι η διαφορά του Θεού με το με το γιατρό; Ότι ο Θεός δεν πιστεύει ότι είναι γιατρός.

Ε, εκεί πέρα πραγματικά κάνουνε ό,τι θέλουνε. Και δεν τους νοιάζει. Σε φέρνει σε δύσκολη θέση, δεν καταλαβαίνει κιόλας. Νομίζει ότι είναι και κολακευτικό να στο ρωτήσει. Ότι είναι πάρα πολύ ωραίο, είναι στο επίπεδο του φλερτ.

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα μεγαλύτερης ηλικίας, που κάνουν όλα αυτά τα σeξιστικά σχόλια. Φέρνουνε τον άλλον τον άνθρωπο, τη γυναίκα ως επί το πλείστον, σε δύσκολη θέση. Και δεν το καταλαβαίνουν και λένε ίσα ίσα, θα πρέπει να κολακεύεσαι με το ενδιαφέρον που σου δείχνω”.