
Ο Matthew McConaughey και η America Ferrera γίνονται οι ήρωες της διπλανής πόρτας
Η αληθινή ιστορία, οι κρίσιμες αποφάσεις και οι μεγάλες εκπλήξεις: οι διάσημοι ηθοποιοί μιλούν για τη νέα τους ταινία «The Lost Bus», όπου τα βάζουν με τις φλόγες για να σώσουν παιδιά - και με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να περάσουν καλά κάνοντάς το
Για να διαβάσετε την υπόλοιπη είδηση πηγαίνετε παρακάτω και πατήστε το κουμπί Διάβασε Περισσότερα. Αν σας ενδιαφέρει κάποια από τις διαφημίσεις μας, είστε καλοδεχούμενοι να την πατήσετε. Με αυτό τον τρόπο μας δίνετε τα απαιτούμενα κονδύλια για να συνεχίσουμε να "φουσκώνουμε" για σας. Συντηρείτε επίσης τις οικογένειες των ανθρώπων που δουλεύουν στον όμιλο των sites μας fouska.eu-topigadi.eu.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά το Οσκαρ για τη συγκλονιστική ερμηνεία του στο «Dallas Buyers Club» και 6 χρόνια μετά τον τελευταίο του πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Τεξανός ηθοποιός επιλέγει μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για την κινηματογραφική του επάνοδο: το «The Lost Bus». Μια καθηλωτική περιπέτεια για τη φονική πυρκαγιά του 2018 στην Καλιφόρνια, στην οποία μοιράζεται για πρώτη φορά την οθόνη με την Αμέρικα Φερέρα, διάσημη για το τηλεοπτικό «Ugly Betty», υποψήφια για Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου με την «Barbie» και ακτιβίστρια που παλεύει για την κοινωνική αλλαγή για γυναίκες και μειονότητες μέσα από οργανώσεις όπως το Harness, του οποίου είναι συνιδρύτρια, και το ψηφιακό Poderistas.com.
Στο «The Lost Bus», ο ΜακΚόναχι υποδύεται τον Κέβιν, έναν οδηγό σχολικού λεωφορείου που καλείται να σώσει 22 μαθητές από τις φλόγες. Μαζί με μια δασκάλα, την οποία υποδύεται η Φερέρα, επιχειρούν να διασώσουν τα παγιδευμένα παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να φτάσουν. Δεν είναι υπερήρωες, αλλά απλοί άνθρωποι που παίρνουν δύσκολες αποφάσεις μέσα στον πανικό. Και είναι βασισμένοι σε αληθινά πρόσωπα, πράγμα που έφερε τον ΜακΚόναχι σε ένα ενδιαφέρον υποκριτικό σταυροδρόμι, ισορροπώντας ανάμεσα στην απεικόνιση και τη δημιουργικότητα.
«Εχω παίξει σε παραδοσιακά βιογραφικά έργα, όπου χρειάστηκε να μελετήσω για να μάθω ποιος ήταν ο άνθρωπος που υποδυόμουν, να μάθω πώς κινείται και πώς μιλάει», λέει στη συνομιλία μας μέσω Zoom από το Λος Αντζελες. «Αλλες φορές ήταν όλα τόσο ελεύθερα που οι σκηνοθέτες μού είχαν πει να μην μπω καν στον κόπο να μελετήσω τον χαρακτήρα, να πάμε κατευθείαν στη φαντασία. Εδώ είχα έναν συνδυασμό των δύο αυτών συνθηκών. Εμαθα ποιος ήταν ο Κέβιν, γιατί έκανε ό,τι έκανε, πώς ένιωθε εκείνη τη μέρα. Μετά χρησιμοποίησα τη φαντασία μου, δημιουργώντας μια δική μου ιστορία μαζί με τον Πολ (σ.σ.: Γκρίνγκρας, τον σκηνοθέτη) για τα γεγονότα. Ομως είχα διαρκώς στο μυαλό μου ότι κάνουμε μια μεγάλη, δραματική, ψυχαγωγική ταινία και έχουμε κρατήσει τα στοιχεία της ιστορίας και των χαρακτήρων που θέλουμε ώστε να παραμείνουμε στο πνεύμα τους».
Η Φερέρα, που κάθεται δίπλα του, ομολογεί πως αυτό που ξύπνησε μέσα της ήταν περισσότερο υπαρξιακό. «Η στιγμή που με επηρέασε πολύ ήταν η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση και των δύο ότι αν συνεχίσουν να ζουν, θέλουν να είναι η ζωή τους όπως ήταν μέχρι τώρα; Αν πεθάνω, θα έχω ζήσει όπως ήθελα; Με ταρακούνησε πολύ αυτή η σκέψη, είναι μια καλή υπενθύμιση των επιλογών σου».
Ο ΜακΚόναχι με τη σύζυγο του Καμίλα, τον γιο του Κέι και τη μητέρα του Λέβι
Την εν λόγω μέρα, ο γιος του Κέβιν ήταν άρρωστος στο σπίτι και τον φρόντιζε η μητέρα του. Ως πατέρας ήρθε αντιμέτωπος με το υπέρτατο δίλημμα: να μείνει με την οικογένειά του που θα τον είχε ανάγκη καθώς δεν είχε άλλον τρόπο διαφυγής ή να τρέξει να βοηθήσει τα παιδιά. Επιλέγοντας το δεύτερο, ήρθε στο επίκεντρο μίας από τις πιο τρομακτικές φυσικές καταστροφές του αιώνα. Πώς επηρέασε τον ίδιο μια τέτοια εμπειρία, ειδικά στα χέρια του Γκρίνγκρας, που φημίζεται για τις έντονα ρεαλιστικές κινηματογραφικές μεταφορές αληθινών γεγονότων - βλ. «United 93», «Captain Phillips»; «Μου υπενθύμισε ότι και οι άνθρωποι και τα ζώα έχουμε ένα ένστικτο επιβίωσης που ξυπνάει όταν αναγκαζόμαστε να ζήσουμε. Επίσης, μου θύμισε να μην καθυστερώ ως πατέρας».
Για τη συμπρωταγωνίστριά του, τα γυρίσματα ήταν μια ανάλαφρη υπόθεση, παρά το άγχος και το βάρος της πραγματικότητας. «Δεν το περίμενα, αλλά πέρασα πολύ ωραία με τον Μάθιου και τον Πολ», λέει η Φερέρα.
«Ηταν ένα τόσο έντονο project, αλλά χάρη στον σκηνοθέτη μας νιώθαμε ασφαλείς μέσα σε ένα οργανωμένο χάος. Και ο Μάθιου με εξέπληξε με την τεράστια ταπεινότητα και την ανοιχτή καρδιά του. Είναι απίστευτα γενναιόδωρος ως ηθοποιός και πολύ αστείος! Ολα είχαν να κάνουν με την εμπιστοσύνη. Κι όταν παίζεις απέναντι σε κάποιον που είναι τόσο “παρών” δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για τίποτα».
O Μάθιου MακΚόναχι με τη σύζυγό του Καμίλα Αλβες (2025)
Για την απουσία του από τα στούντιο τα τελευταία έξι χρόνια, ο ΜακΚόναχι λέει: «Ηταν μια πολύ δημιουργική περίοδος- έγραφα περισσότερο, έγινα συγγραφέας και ταυτόχρονα απόλαυσα την πατρότητα, που πάντα ήταν προτεραιότητα, ακόμα κι όταν έκανα ταινίες. Και αν έπαιζα τον Κέβιν πριν από έξι χρόνια, δεν θα ήταν ο ίδιος χαρακτήρας. Ο χρόνος σε αλλάζει. Οι εμπειρίες της ζωής είναι η πηγή έμπνευσής μου».
Στο «The Lost Bus», το στοιχείο της οικογένειας διατρέχει ολόκληρη την ταινία όχι μόνο θεματικά, αλλά και κυριολεκτικά. Ο γιος και η μητέρα του ΜακΚόναχι, Λέβι και Κέι αντίστοιχα, υποδύονται τον κινηματογραφικό του γιο και τη μητέρα του, προσδίδοντας αληθινή οικειότητα στη σχέση των χαρακτήρων. Ο Λέβι πέρασε από οντισιόν χωρίς να αποκαλύψει το επώνυμό του, ενώ η Κέι επιλέχθηκε αργότερα για τον ρόλο της μητέρας, πραγματοποιώντας ένα όνειρο ζωής. Η παρουσία τους μοιάζει με προέκταση της δικής του ζωής, με τον ΜακΚόναχι να δηλώνει ότι ο ρόλος του πατέρα και συζύγου είναι ο πιο ουσιαστικός - με τη σύζυγό του, Καμίλα, έχουν ακόμα μια 15χρονη κόρη κι έναν 12χρονο γιο. Η ταινία τον έκανε να αναλογιστεί τον δικό του ρόλο ως πατέρα. «Τώρα που τα παιδιά μου είναι έφηβοι, συνειδητοποίησα κάτι. Πάντα πίστευα ότι ως γονιός υπάρχουν δύο στάδια: πρώτα είσαι ο γονιός και ίσως αργότερα γίνεσαι φίλος. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι υπάρχει κι ένας ενδιάμεσος ρόλος, αυτός του μεγάλου αδελφού. Ενώ παραμένω γονιός, υπάρχουν στιγμές που τα ακούω να λένε τι τα απασχολεί και αντί να τους υποδείξω τι να κάνουν, απλώς κάθομαι δίπλα τους και τους λέω “κι εγώ είχα νιώσει έτσι, κάτσε να σου πω μια ιστορία από τότε που ήμουν στην ηλικία σου”. Και με κοιτούν με απορία: “Αλήθεια;”. Ετσι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι τα μόνα άτομα στον κόσμο με προβλήματα. Και μόνο το να ξέρεις ότι κάποιος άλλος καταλαβαίνει, παίρνει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Ειδικά σε αυτή την εποχή με τα social media και τις πιέσεις που εγώ δεν αντιμετώπιζα μεγαλώνοντας. Αυτός ο ρόλος του μεγάλου αδελφού, του να λες “κι εγώ” αντί για “άκου με”, είναι πολύτιμος και διασκεδαστικός. Ετσι βοηθώ τα παιδιά μου σήμερα».
Η Αμέρικα Φερέρα στην πρεμιέρα του φιλμ στο Τορόντο (2025) Ο
Μάθιου ΜακΚόναχι πάντα αψηφούσε τις προσδοκίες. Εχοντας χτίσει μια καριέρα ως το απόλυτο αρσενικό romcom είδωλο την πρώτη δεκαετία των 00s -γοητεύοντας παρτενέρ όπως οι
Κέιτ Χάντσον,
Τζένιφερ Λόπεζ και
Σάρα Τζέσικα Πάρκερ σε ταινίες όπως «Πώς να χωρίσετε σε 10 μέρες», «Ο γάμος του εραστή μου» και «30άρης από σπίτι»- έκανε μια συνειδητή στροφή, αναζητώντας πιο απαιτητικούς και πολύπλοκους ρόλους.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά το Οσκαρ για τη συγκλονιστική ερμηνεία του στο «Dallas Buyers Club» και 6 χρόνια μετά τον τελευταίο του πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Τεξανός ηθοποιός επιλέγει μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για την κινηματογραφική του επάνοδο: το «The Lost Bus». Μια καθηλωτική περιπέτεια για τη φονική πυρκαγιά του 2018 στην Καλιφόρνια, στην οποία μοιράζεται για πρώτη φορά την οθόνη με την Αμέρικα Φερέρα, διάσημη για το τηλεοπτικό «Ugly Betty», υποψήφια για Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου με την «Barbie» και ακτιβίστρια που παλεύει για την κοινωνική αλλαγή για γυναίκες και μειονότητες μέσα από οργανώσεις όπως το Harness, του οποίου είναι συνιδρύτρια, και το ψηφιακό Poderistas.com.
Στο «The Lost Bus», ο ΜακΚόναχι υποδύεται τον Κέβιν, έναν οδηγό σχολικού λεωφορείου που καλείται να σώσει 22 μαθητές από τις φλόγες. Μαζί με μια δασκάλα, την οποία υποδύεται η Φερέρα, επιχειρούν να διασώσουν τα παγιδευμένα παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να φτάσουν. Δεν είναι υπερήρωες, αλλά απλοί άνθρωποι που παίρνουν δύσκολες αποφάσεις μέσα στον πανικό. Και είναι βασισμένοι σε αληθινά πρόσωπα, πράγμα που έφερε τον ΜακΚόναχι σε ένα ενδιαφέρον υποκριτικό σταυροδρόμι, ισορροπώντας ανάμεσα στην απεικόνιση και τη δημιουργικότητα.
«Εχω παίξει σε παραδοσιακά βιογραφικά έργα, όπου χρειάστηκε να μελετήσω για να μάθω ποιος ήταν ο άνθρωπος που υποδυόμουν, να μάθω πώς κινείται και πώς μιλάει», λέει στη συνομιλία μας μέσω Zoom από το Λος Αντζελες. «Αλλες φορές ήταν όλα τόσο ελεύθερα που οι σκηνοθέτες μού είχαν πει να μην μπω καν στον κόπο να μελετήσω τον χαρακτήρα, να πάμε κατευθείαν στη φαντασία. Εδώ είχα έναν συνδυασμό των δύο αυτών συνθηκών. Εμαθα ποιος ήταν ο Κέβιν, γιατί έκανε ό,τι έκανε, πώς ένιωθε εκείνη τη μέρα. Μετά χρησιμοποίησα τη φαντασία μου, δημιουργώντας μια δική μου ιστορία μαζί με τον Πολ (σ.σ.: Γκρίνγκρας, τον σκηνοθέτη) για τα γεγονότα. Ομως είχα διαρκώς στο μυαλό μου ότι κάνουμε μια μεγάλη, δραματική, ψυχαγωγική ταινία και έχουμε κρατήσει τα στοιχεία της ιστορίας και των χαρακτήρων που θέλουμε ώστε να παραμείνουμε στο πνεύμα τους».
Η Φερέρα, που κάθεται δίπλα του, ομολογεί πως αυτό που ξύπνησε μέσα της ήταν περισσότερο υπαρξιακό. «Η στιγμή που με επηρέασε πολύ ήταν η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση και των δύο ότι αν συνεχίσουν να ζουν, θέλουν να είναι η ζωή τους όπως ήταν μέχρι τώρα; Αν πεθάνω, θα έχω ζήσει όπως ήθελα; Με ταρακούνησε πολύ αυτή η σκέψη, είναι μια καλή υπενθύμιση των επιλογών σου».
Ο ΜακΚόναχι με τη σύζυγο του Καμίλα, τον γιο του Κέι και τη μητέρα του Λέβι
Την εν λόγω μέρα, ο γιος του Κέβιν ήταν άρρωστος στο σπίτι και τον φρόντιζε η μητέρα του. Ως πατέρας ήρθε αντιμέτωπος με το υπέρτατο δίλημμα: να μείνει με την οικογένειά του που θα τον είχε ανάγκη καθώς δεν είχε άλλον τρόπο διαφυγής ή να τρέξει να βοηθήσει τα παιδιά. Επιλέγοντας το δεύτερο, ήρθε στο επίκεντρο μίας από τις πιο τρομακτικές φυσικές καταστροφές του αιώνα. Πώς επηρέασε τον ίδιο μια τέτοια εμπειρία, ειδικά στα χέρια του Γκρίνγκρας, που φημίζεται για τις έντονα ρεαλιστικές κινηματογραφικές μεταφορές αληθινών γεγονότων - βλ. «United 93», «Captain Phillips»; «Μου υπενθύμισε ότι και οι άνθρωποι και τα ζώα έχουμε ένα ένστικτο επιβίωσης που ξυπνάει όταν αναγκαζόμαστε να ζήσουμε. Επίσης, μου θύμισε να μην καθυστερώ ως πατέρας».
Για τη συμπρωταγωνίστριά του, τα γυρίσματα ήταν μια ανάλαφρη υπόθεση, παρά το άγχος και το βάρος της πραγματικότητας. «Δεν το περίμενα, αλλά πέρασα πολύ ωραία με τον Μάθιου και τον Πολ», λέει η Φερέρα.
«Ηταν ένα τόσο έντονο project, αλλά χάρη στον σκηνοθέτη μας νιώθαμε ασφαλείς μέσα σε ένα οργανωμένο χάος. Και ο Μάθιου με εξέπληξε με την τεράστια ταπεινότητα και την ανοιχτή καρδιά του. Είναι απίστευτα γενναιόδωρος ως ηθοποιός και πολύ αστείος! Ολα είχαν να κάνουν με την εμπιστοσύνη. Κι όταν παίζεις απέναντι σε κάποιον που είναι τόσο “παρών” δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για τίποτα».
O Μάθιου MακΚόναχι με τη σύζυγό του Καμίλα Αλβες (2025)
Για την απουσία του από τα στούντιο τα τελευταία έξι χρόνια, ο ΜακΚόναχι λέει: «Ηταν μια πολύ δημιουργική περίοδος- έγραφα περισσότερο, έγινα συγγραφέας και ταυτόχρονα απόλαυσα την πατρότητα, που πάντα ήταν προτεραιότητα, ακόμα κι όταν έκανα ταινίες. Και αν έπαιζα τον Κέβιν πριν από έξι χρόνια, δεν θα ήταν ο ίδιος χαρακτήρας. Ο χρόνος σε αλλάζει. Οι εμπειρίες της ζωής είναι η πηγή έμπνευσής μου».
Στο «The Lost Bus», το στοιχείο της οικογένειας διατρέχει ολόκληρη την ταινία όχι μόνο θεματικά, αλλά και κυριολεκτικά. Ο γιος και η μητέρα του ΜακΚόναχι, Λέβι και Κέι αντίστοιχα, υποδύονται τον κινηματογραφικό του γιο και τη μητέρα του, προσδίδοντας αληθινή οικειότητα στη σχέση των χαρακτήρων. Ο Λέβι πέρασε από οντισιόν χωρίς να αποκαλύψει το επώνυμό του, ενώ η Κέι επιλέχθηκε αργότερα για τον ρόλο της μητέρας, πραγματοποιώντας ένα όνειρο ζωής. Η παρουσία τους μοιάζει με προέκταση της δικής του ζωής, με τον ΜακΚόναχι να δηλώνει ότι ο ρόλος του πατέρα και συζύγου είναι ο πιο ουσιαστικός - με τη σύζυγό του, Καμίλα, έχουν ακόμα μια 15χρονη κόρη κι έναν 12χρονο γιο. Η ταινία τον έκανε να αναλογιστεί τον δικό του ρόλο ως πατέρα. «Τώρα που τα παιδιά μου είναι έφηβοι, συνειδητοποίησα κάτι. Πάντα πίστευα ότι ως γονιός υπάρχουν δύο στάδια: πρώτα είσαι ο γονιός και ίσως αργότερα γίνεσαι φίλος. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι υπάρχει κι ένας ενδιάμεσος ρόλος, αυτός του μεγάλου αδελφού. Ενώ παραμένω γονιός, υπάρχουν στιγμές που τα ακούω να λένε τι τα απασχολεί και αντί να τους υποδείξω τι να κάνουν, απλώς κάθομαι δίπλα τους και τους λέω “κι εγώ είχα νιώσει έτσι, κάτσε να σου πω μια ιστορία από τότε που ήμουν στην ηλικία σου”. Και με κοιτούν με απορία: “Αλήθεια;”. Ετσι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι τα μόνα άτομα στον κόσμο με προβλήματα. Και μόνο το να ξέρεις ότι κάποιος άλλος καταλαβαίνει, παίρνει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Ειδικά σε αυτή την εποχή με τα social media και τις πιέσεις που εγώ δεν αντιμετώπιζα μεγαλώνοντας. Αυτός ο ρόλος του μεγάλου αδελφού, του να λες “κι εγώ” αντί για “άκου με”, είναι πολύτιμος και διασκεδαστικός. Ετσι βοηθώ τα παιδιά μου σήμερα».
Η Αμέρικα Φερέρα στην πρεμιέρα του φιλμ στο Τορόντο (2025)
To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video
Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies
Μάθετε περισσότερα εδώ
Κάνε μας Like στο Fouska.eu και μπες κι εσύ στη Φούσκα! ⇒
Πηγή: www.protothema.gr Αρχική
ΔΕΙΤΕ ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΙΝΤΕΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΤΟ TOPIGADI.EU

