Έχουν περάσει δυο χρόνια και 6 μήνες απο εκείνο το πρωϊνο. Ένα πρωϊνο που θα θυμάμαι για πάντα. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μια “πηγή” μου απο την Αστυνομία… μου επιβεβαιώνει την είδηση. Παγώνω. Λέω “πλάκα μου κάνεις”. Πίστευα πώς αυτός ο άνθρωπος με τα πάθη του τα λάθη του το ταλέντο του, για κάποιο λόγο θα έμενε ανάμεσα μας, για πολύ καιρό. Για πάντα. Κάτι σαν αθάνατος. Δυνατός. Κι όμως. Σκοτώθηκε. Ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος… όπως όλοι μας. Παρ΄όλα αυτά η φωνή του είναι εδώ, τα τραγούδια του είναι εδώ αλλά δυστυχώς όχι αυτός. Όχι η παρουσία του.

Απο εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα η υπόθεση του θανάτου του Παντελή Παντελίδη απασχολεί πολύ κόσμο. Όχι μόνο τον καλλιτεχνικό.

Άλλωστε το “συναίσθημα στον κόσμο της νυχτας.. έχει διάρκεια και κριτήριο. Διάρκεια όσο ένα γιαουρτάκι 2%-πέντε μέρες το πολύ- και κριτήριο μοναδικό… τα φράγκα.

Αναφέρομαι στον πολύ κόσμο. Σε αυτόν που τον άκουγε, τον γούσταρε, τον μισούσε, τον ακολουθούσε.

Έχω γράψει χιλιάδες λέξεις για την ιστορία. Ρεπορτάζ, αποκαλύψεις, μαρτυρίες, συνεντεύξεις. Έχω γράψει για την “κότα με τα χρυσά αυγά”, τις εφήμερες και δήθεν κολλητές παρέες του, τα λάθη του, έχω κάνει σκληρή κριτική, έχω δεχτεί επιθέσεις. Αυτό που μπορώ να σας πώ με βεβαιότητα σήμερα είναι πώς εγώ κάθε βράδυ κοιμάμαι ήσυχός. Γιατί για εμένα η «υπόθεση Παντελίδη” ήταν μια δημοσιογραφική μου υποχρέωση. Όσο για τους πολέμιους της δουλειάς μου που λένε ότι «κέρδισα κλίκς”.

Θα πώ μόνο ότι κλίκς δεν είχα ποτέ ανάγκη γιατί και πολύ πρίν την ιστορία είχα και έχω εκατομμύρια κάθε μήνα. Δεν είναι τα «κλίκς” ο στόχος μου. Είναι η «αλήθεια” και η αρτιότητα της δουλειάσ μου. Τίποτε άλλο. Γι΄αυτό κι εγώ κοιμάμαι ήσυχός. Δεν ξέρω πόσοι έκει έξω κάνουν το ίδιο.

Δεν αναφέρομαι τους εμπλεκομένους. Αυτή η ιστορία αναμένεται να έχει μέλλον και η δικαιοσύνη θα κρίνει με πραγματικά στοιχεία και όχι φήμες. Ο καθένας θα καθίσει στην θέση του και θα πάρει στο τέλος αυτό που του αξίζει. Αναφέρομαι στους “συναδέλφους” του που χάρηκαν με την απουσία του.

Σήμερα μετά απο 2,5 χρόνια μπορώ πολύ πιο εύκολα να μοιραστώ μαζί σας τα συμπεράσματα μου. Γιατί και η άποψη είναι “όπλο” του δημοσιογράφου. Και μάλιστα κατωχυρωμένο απο το Σύνταγμα. Όσο κι αν κάποιοι δεν μπορούν να την δεχτούν. Όσο και αν κάποιοι εκλαμβάνουν την κριτική μου ώς προσωπική επίθεση. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

Είναι η αλήθεια μου. Όποιος γουσταρει συμφωνεί μαζί της και όποιος δεν γουστάρει διαφωνεί.

Η ξαφνική απώλεια ενός τόσο δημοφιλούς ειδώλου, δημιούργησε στο κοινό έντονα την αίσθηση του μυστηρίου. Γι΄αυτό και ο Παντελής “πουλάει’ και θα συνεχίσει να «πουλάει”. Η απουσία του ωστόσο απο την εξίσωση… απο τον καλλιτεχνικό χάρτη… απο τη νύχτα, έκανε πολλούς να ξεπεταχτούν.

Κάποιοι επιχειρηματίες έτριβαν τα χέρια τους με ικανοποίηση, κάποιοι τραγουδιστές είδαν τον “χώρο” να αδειάζει και βγήκαν μπροστά, πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν με μια κιθάρα στο διαδίκτυο, κάποιοι άλλοι «φτιάχτηκαν” ελέω ανάγκης μετά την απώλεια. Ο «κόμπος” Παντελίδη έφυγε και απο πολλους δημιουργούς μιας και ο Παντελής χάριζε τραγούδια και τους χαλούσε την πιάτσα. Ξέρουν αυτοί.

Το σίγουρο είναι πως ο Παντελής δεν πρόλαβε να “γίνει”. Για μένα; Δεν πρόλαβε να γίνει ο νέος Καζαντζίδης. Όχι τόσο φωνητικά αλλά κυρίως στη απήχηση που είχε στο πλατύ κοινό. Ως αυθεντικός λαϊκος τραγουδιστής.

Πρός επίρρωσιν, όσων γράφω σας ζητώ να αναρωτηθείτε. Ποιος απο τους σημερινούς “λαϊκους” έχει το γκέλ του Παντελή;

ΚΑΝΕΙΣ… καλά το σκεφτήκατε. ΚΑΝΕΙΣ.

Πηγή: nassosblog.gr      Αρχική